bir aşkı yazmalıyız ölümün yanına
bir yalnızlığı sonsuzluğun koynuna
hep incelen sesler gibi
perde küçülttükçe yankılansak
sesimizi rüzgara dinletmeyi başarsak
durup dokunabilsek keşke
haylaz yağmurun kalbine
kanasak zamanın acımasız ruhuna
içimizden azgın nehirler akıyor
içimizden sessiz çığlıklar
durup düşünmeye vakit yok
her doğum
ölüme yazılan ilk cümledir
biz ise aşkı yazmalıyız ölümün yanına…
Tuna Başar
/üçekimikibinyedi sıfırikiyirmiyedi
Afyonkarahisar/
Güzel bir blog oluşturmuşsunuz ama araklamazlar mı yazdıklarınızı? Yazık olmaz mı?
YanıtlaSilTeşekkür ederim, blogumu beğenmenize sevindim. Yazdıklarımı şimdiye kadar araklayan oldu mu bilmiyorum. Olursa da kendi ayıbı der geçerim. Sonuçta bir emeğe saygı yoksa yapacak çok da bir şey yok. Araklayacak olan bir kitaptan, dergiden de yapabilir bu işi.
YanıtlaSil