Gece Edebiyat

Artık kendime bir çeki düzen verip edebiyata daha fazla zaman ayırmam gerekiyor. Daha fazla okumam ve yazmam gerekiyor. Özellikle projelerime ağırlık verip daha verimli bir şekilde yazı serüvenimi devam ettirmem gerekiyor.

Bir süre önce mutlaka okunması gereken 200 yazardan 200 kitabı belirlemiştim ve onları okumaya başladım. İlk kitap Milan Kundera’nın Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği’ydi. Ardından Oscar Wilde’nin Dorian Gray’in Portresi geldi. Sonra Nâzım’ın şiirlerine yoğunlaştım. Şuan elimde Nabokov’un Lolita’sı var. Sırayla her bir kitabı okuyup üzerine düşüncelerimi kaleme almalıyım, fakat okuduğum üç kitap hakkında da henüz hiçbir şey yazamadım. Ve her geçen gün yazmayı planladığım, fakat yazamadığım şeyler birikmeye başladı. Aslında bu da yepyeni bir projeye yönlendirmek üzere beni: Yazamadıklarım. Yazmayı düşünüp de yazamadıklarımdan bahsedeceğim bir proje olacak bu. Şöyle geriye dönüp baktığımda neler neler var yazmak isteyip de yazamadığım. Kitaplar, filmler, gördüğüm şehirler, gezdiğim müzeler, resimler, içimde kalan ukdeler, planlayıp da yapamadığım projeler… Hepsinden kısa kısa bahsedeceğim bir proje olacak Yazamadıklarım. En kısa zamanda başlayacağım bu projeye.

Bir yandan da farklı düşünceler zihnimi kemirmeye devam ediyor. İnsan her geçen gün yepyeni şeyler öğreniyor. Okuduklarından, izlediklerinden, gördüklerinden, insanlarla konuştuklarından… Bunları da Öğrendiklerim başlığı altında yazacağım. Her öğrendiğim yeni bilgi için kaynak da belirtip, insanların da o bilgiye kolay ulaşmasını sağlamaya çalışacağım.

Ve tabii ki geçmişte planladığım, fakat bir türlü başlayıp bir hıza ulaştıramadığım projeler de var: Çizilemeyen Portreler, Ukde, Çağrışımlar…

Eğer istediğim gibi bir okuma ve yazma hızına ulaşabilirsem bütün projelerimi tam anlamıyla, istediğim şekilde hayata geçireceğimi ve belli bir ritme ulaştıracağımı düşünüyorum.

Ama öncelik okumanın. Gece beni okumaya davet ediyor.

Bazen çok yoğun okuma dönemlerinin içine girer insan. Her anını okuyarak geçirmek ister ve böyle dönemlerde elinin altında birden fazla kitap olur. Tıpkı benim şuan yaptığım gibi. Üç kitabı aynı anda okumaya çalışıyorum: Enis Batur “Tilki”, Cemal Süreya “Üstü Kalsın” ve Ayfer Tunç“Evvelotel”.

Bir yandan Enis Batur’un fotoğraf eksenli denemelerini okuyup Cemal Süreya şiirlerinden bir seçkinin içinde şiirin ritmine eşlik ediyorum, bir yandan da Ayfer Tunç’un çift katmanlı öyküleri arasında kendimi öykünün kollarına bırakıyorum.

Aslında bu durumu çok seviyorum. Sanki zihnim de bu sayede çok daha yoğun bir şekilde çalışıyormuş hissine kapılıyorum. Hatta bu üç kitabın yanına iki kitap daha ekleyip aynı anda beş farklı kitabı okumayı da tasarlıyorum. Borges’in Atlas’ını ve Leylâ Erbil’in Cüce’sini de en kısa zamanda okumaya başlayacağım.

Bu tür zamanlarda yazmaktan çok daha fazla keyif veren bir durum okumak. Çoklu okumalar diyebileceğimiz bu durum okura edebiyat denen büyüyü daha iyi bir şekilde hissettiriyor.

İlkay Akkaya’nın sesiyle geçirdim tüm geceyi. Yıllar önce bir arkadaşımın önerisiyle hayatıma girmişti bu ses. Önce Gidemem, Bir Şehri Özlemek, Ah Sensiz, Ayrılık Şarkısı, Lele, İzmir Ağlıyor şarkılarıyla hayranlığımı kazanmıştı. Sonrasında söylediği tüm şarkıları dinledim ve sesinin büyüsüne kapıldım. Biri Afyonkarahisar’da biri de Tatvan’da olmak üzere iki kere de canlı dinleme şansına ulaştım. Ne zaman kendimi yalnız hissetsem veya ne zaman hüzünlensem hemen onun sesine sığınır oldum. Genelde ayrılık durumlarında daha da artar etkileyiciliği. Dostlarımdan, sevdiğimden, ailemden, yaşadığım bir şehirden ayrıldığımda hemen dilime bir İlkay şarkısı dolanır. Kendi kendime mırıldanıp dururum şarkılarını saatlerce.

Şimdi yine bir ayrılık dönemindeyim. Bu sefer giden ben değilim, en yakın arkadaşlarımdan biri. Nerdeyse iki yıldır aynı evi paylaştığım meslektaşım… Bu küçücük yerde onunla birçok şeyi paylaşmıştık. Kimi zaman dertleşmiştik, kimi zaman sıkıntılara birlikte göğüs germiştik. Kimi zaman kahkahalarla gülmüştük bir olay karşısında, kimi zaman da yaşananlara beraber sert tepkiler vermiştik. Kimi zaman şiddetli tartışmalarımız olmuştu, kimi zaman da aynı düşüncede birleşip birbirimizi desteklemiştik. Birbirimize alışmıştık kısaca. Şimdi böyle bir arkadaşı yolcu etmenin arifesinde bir hüzün çöreklendi ruhuma. Sanki burada tek başıma kalmışım hissine kapılıverdim birden. Ne diyor İlkay, Acının Rengi’nde:

            Gitmeler bir tek bizi eksiltir

• Son zamanlarda kaçırdığım için en fazla üzüntü duyduğum sanat etkinliği İstanbul Modern’in bahçesinde gerçekleştirilen “Sözünü Sakınmadan” söyleşileri. Enis Batur, küçük İskender, Murathan Mungan, Ayfer Tunç, Füruzan ve Latife Tekin gibi önemli edebiyatçılarla yapılan söyleşileri canlı dinlemek isterdim. Şimdi de bu söyleşilerin konuğu Selim İleri’ymiş. İstanbul’da olup en azından bu söyleşiye katılmak isterdim. Böyle bir fırsatım olmasa da bu söyleşilerin videolarının Sabit Fikir’de yer aldığını görmek beni çok sevindirdi. Bir an önce bu videoları izlemeliyim.

• Bir de NTV’nin sitesinden N5 ve Çalışma Odam videolarını izlemeyi çok seviyorum.

N5’te yazarlar, müzisyenler, sinemacılar kendileri açısından önemli olan 5 şeyi anlatıyorlar. Çalışma Odam’da ise Fazıl Say’dan Yekta Kopan’a, Pınar Kür’den Mehmet Güleryüz’e birçok sanatçının çalışma odasına konuk oluyoruz.

• Enis Batur’un “Paris, ecekent” kitabını çok uzun zamandır arıyordum. YKY’deki baskısı tükendikten sonra yeni baskısı hiçbir yayınevinden çıkmamıştı yıllardır. Ne kitabevlerinde ne de sahaflarda rasgeldim bu kitaba. Bir kere İzmir’deki bir kitabevinde gelen okurların okuması, sayfalarını karıştırması için bir masanın üzerine karşılaştım kitapla. Kitabevi sahibiyle konuşup “bu kitabı uzun zamandır arıyorum, eğer satarsanız almak istiyorum!” dememe rağmen kitabı bana satmamıştı. Tam kitabı ancak İstanbul’daki sahaflarda bulabilirim diye düşünmeye başlamışken Remzi Kitabevi’nden çıkan yeni baskısıyla karşılaştım. Yıllardır hasret çektiğim bir dostuma kavuşmuş gibi mutlu oldum. Kitabı hemen edinip okumaya başladım. Kitap eşliğinde Paris’i gezmeyi planlayarak…


• Yıllar önce Kim Ki-Duk’un Yay filmini bir sinemada tek başıma izlemiştim. Bir daha hayatım boyunca bir filmi bir sinema salonunda yalnız izlemem, diye düşünürken bu düşüncemin yanlış olduğunu yaşayarak fark ettim. Yalnız başıma bir sinemada izlediğim filmler arasına Raşit Çelikezer’in Can’ı da katıldı.

• İzmir’de en sevdiğim yerlerden biri İzmir Sanat’tır. İzmir’e her yolum düştüğünde mutlaka uğrarım İzmir Sanat’a. Ya bir resim sergisi denk gelir, ya bir konser, ya da bir tiyatro oyunu… Bazen de sinema günlerine denk gelirim. İzmir Sanat’ın bahçesinin ve bahçede yer alan kafenin de ayrı bir yeri vardır benim için. Nâzım Hikmetheykelinin ışığında kısmi bir doğal ortam vardır o bahçede. Ağaçlar, rengârenk çiçekler, sevimli köpekler ve kediler, kuş sesleri… Özellikle İzmir Sanat Kafe’de oturup kitap okumayı çok severim. Günün her vakti sessiz ve sakin bir yerdir ve kitap okuyup yazı yazmak için ideal yerlerden biridir.

• Hayatımın birçok döneminde “aitsizlik” hissine kapıldığım oldu. Özellikle son on yıldır yaşadığım her şehre ait olmadığımı hissedip durdum. Ne kadar alışmış olsam da, ne kadar sevmiş olsam da hiçbir zaman hiçbir şehre İzmir’de yaşadığım aitlik hissini taşıyamadım. Benim bugüne kadar aitsizlik hissini tek yaşamadığım şehir İzmir’dir.

• Son dönem Türk sinemasında en favori aktör adayım Nejat İşler’dir. Her filmini sırf o oynuyor diye izlerim ama her rolü Nejat İşler’e yakıştıramıyorum. Benim için en iyi Nejat İşler rolleri şunlardır: Behzat Ç.’deki Ercüment Çözer, Kaybedenler Kulübü’ndeki Kaan Çaydamlı, Barda’daki Selim, Mustafa Hakkında Her Şey’deki Fikret ve Aliye’deki Dr. Deniz’dir.