Bilimsel olarak her insan 18 yaşına kadar çocuktur. Ama bizim ülkemizde 13-14 yaşına gelmiş çocukların büyümüş olması istenir. Artık onlar çocuk sayılmazlar ve yaptıkları çocukça hareketler tepki alır. "Artık büyümelisin" derler, "Bu hala çocuk" diye aşağılayıcı bir tepki gösterirler.
İstemezler; çocukların istedikleri gibi çocukluklarını yaşamalarını istemezler. Engellerler. Kendilerinin yıllar sonra özledikleri çocukluk günlerini, başkalarının yaşamasını kıskanırlar. "Ben yaşayamadım, o da yaşayamasın" mantığıyla hareket ederler.
Tabii böyle tepki alan çocuklar, çocuk kalmanın, hayata çocuk gözüyle bakmanın yanlış olduğunu düşünürler. Onlar da bir an önce büyümek isterler. Kendilerine "çocuk" denilmesini hakaret kabul ederler. Hatta "Ben çocuk değilim" diye itiraz bile ederler. Ama bilim 18 yaşına kadar bütün insanları "çocuk" olarak niteler.
17-18 yaşına kadar ben de hayata "çocuk" gözüyle bakardım. Üniversiteye başladığım yıllardı. Bilmezdim insanların ne kadar kötü düşüncelere sahip olabileceklerini. Acımasız insan sayısının çok az olduğunu sanırdım. Ama üniversiteye başlayınca afalladım. İnsanların ne kadar acımasız olabileceğini gördüm. Hayata çocuk gözüyle bakanların nasıl da kullanıldığını fark ettim. Sırf çocuk kalpli oldukları için, saf oldukları için, insanlara güvendikleri için bir çok insanın, bu insanlara aptal muamelesi yaptığına tanık oldum.
Üniversiteye başlayana kadar Atatürk'ün bu ülkedeki herkes tarafından sevildiğini düşünürdüm. Tam bir çocuk düşünce yapısı. Kimsenin Atatürk'ü tartışacağını, onu yok
sayacağını, ondan nefret edeceğini düşünmezdim. Ama o kadar çok Atatürk düşmanıyla karşılaştım ki neye uğradığımı şaşırdım. Galiba bu benim kabahatimdi. Çünkü bizler Atatürk düşmanlarının bu ülkeyi yönettiğini de görmüştük. Hatta şu an Çanakkale Zaferinin yıldönümünde ve Ulusal Egemenlik bayramında Atatürk'ün adını anmayanlar tarafından yönetilmiyor muyuz? Bu yöneticiler "Değiştik" diyerek hayata çocuk gözüyle bakanları kandırmadılar mı? Hayata çocuk gözüyle bakanları kullanmadılar mı?
İşte bu tür olayları gören çocuk kalpli insanlar, kendilerinden utanıyorlar. Çocuk gözlerinden utanıyorlar. Bu durumu gören 13-14 yaşındaki çocuklar, kendilerine "çocuk" denilmesinden utanıyorlar ve çocukluktan kurtulmak istiyorlar. Ne kadar yazık, değil mi?
Bugün Ulusal Egemenlik Ve Çocuk Bayramı.
Sadece çocukların değil, hala hayata çocuk gözüyle bakabilen herkesin bayramını kutluyorum.
Tuna Başar
/ yirmiüçnisanikibinbeş onüçelliiki
Afyonkarahisar /
Yorum Gönder