1 Mayıs 2009
Cuma
İzmir’deki son günüm biraz tatsız bitti. Hayat bana her zamanki gibi tuzaklar kurmaya devam ediyor. Ne yaparsam, ne istersem -sonuç ne olursa olsun- üzülüyorum. Hayat beni üzüyor. Nerde, ne gibi bir yanlış var, onu da anlamış değilim, ama üzülmeye devam ediyorum.
İnsanlara olan bütün güvenimi yitirdim. İnsanlardan bütün beklentilerimi sonlandırmam gerekiyor. Hiç kimseye muhtaç olmamalıyım. Kimsenin arkadaşlığına, dostluğuna, sevgisine, yanımda olmasına ihtiyaç duymamalıyım. Bütün bunlar insanlardan beklenti içinde olmama sebep oluyor ve sonuçta beni üzecek şeyleri doğuruyor.
İnsanların olmadığı, kendi kendime elde edebileceğim şeylere sarılmalıyım. Benim başaracağım şeyler dışında hiçbir şeyin hayatımda olmaması gerekiyor.
Gece, yine beni ümitsizliğe itmiş durumda. Karanlık çöktükçe içim de karardı. Günün getirdikleri Gece’nin etkisiyle ruhuma baskı kuruyor. Bu baskıyı kaldıramıyorum. Ağır geliyor. Beni yoruyor.
Gece’nin güne dönmesine ne kadar zaman var?
Tuna BAŞAR
1mayıs’09gecesi bornova
Yorum Gönder